Niks mis met grijs (of goud)

Als ik in de spiegel kijk, zie ik er steeds meer: grijze haren! Maar voor mij geen kleurspoeling of verf. Ik vind het eigenlijk wel wat hebben, dat grijs. Grijs is een teken van het klimmen van de jaren. De groeiende kale plek op mijn kruin ook. Als iemand er wat van zegt, haal ik altijd stripheld Lambik aan: “Op een drukke straat groeit ook geen gras.” Ik heb me ermee verzoend.

Eigenlijk wel symbolisch dat we grijs worden naarmate we meer op leeftijd komen. Ik hoop altijd maar dat ik ooit ook nog wijs wordt. Grijs en wijs. Het is een mooie combinatie. Als ik het nieuws volg – in de krant, op tv of digitaal – dan denk ik wel eens: we kunnen wel wat meer grijsheid gebruiken.

Verharding

Onze samenleving verhardt zienderogen. Ik zie daarin mede de invloed van de almaar toenemende snelheid van communiceren. Even nadenken is er niet meer bij. We flappen er maar wat uit en delen die mening op social media ook nog eens met Jan en alleman. Zo ontstaan al snel ordinaire scheldpartijen en is iedereen die anders denkt dan wij de kwaaie pier.

Dat in een samenleving groepen tegenover elkaar staan is niets nieuws. Dat is altijd al zo geweest. Het lijkt wel een natuurwet. Waar we daar tegenover tot voor kort nog de idealen vrijheid, gelijkheid en broederschap stelden, lijken we de tweedeling nu haast te omarmen. Op zich is oppositie niet erg – dat scherpt het denken. Zolang we de ander maar als ander blijven zien en niet als vijand.

Maar vergeten we dat, dan dreigt te gebeuren wat we al zien in sommige Dode-Zeerollen. Zo is in de ‘boekrol van de oorlog’ (what’s in a name) sprake van de ‘zonen van het licht’ en de ‘zonen van het donker’. De ‘zonen van het licht’ zijn ons-soort-mensen en de ‘zonen van het donker’ zijn uiteraard ander-soort-mensen. Dat zijn mensen die het licht niet hebben gezien – duistere mensen die bestreden moeten worden. Althans, dat is het patroon. En dat duikt telkens op in de geschiedenis.

Wat dat betreft is er vandaag de dag op social media dus weinig nieuws onder de zon. Ook daar zien we volop ‘zonen van het licht’ en ‘zonen van het donker’. De tweedeling die we zien op Facebook, Twitter en Instagram is weinig meer dan een uitvergroting van de scheidslijnen die toch al door de samenleving lopen. We zien helden en boemannen, winners en losers. Maar van al die tweedeling wordt het samenleven niet eenvoudiger.

Grijs (of goud)

Te midden van het zwart en wit zou ik een lans willen breken voor wat meer grijsheid, voor wat meer wijsheid – en tegelijkertijd de erkenning dat niemand die in pacht heeft. Wat zou het mooi zijn als het zou lukken om elkaar wat meer te begrijpen en in discussies te zoeken naar wat we delen, in plaats van voorop te stellen wat ons scheidt.

Ik pleit niet voor dof grijs, voor kleurloosheid of afgedwongen consensus. Maar wel voor de erkenning dat polarisatie het samenleven niet helpt, in tegenstelling tot een goed gesprek, waarin we erkennen dat de waarheid toch vaak in het midden ligt. Aristoteles noemde de middenweg zelfs ‘gouden’. Vind ik ook mooi.

Aries van Meeteren

Tags:

Related posts

Comments are currently closed.

Top