‘Dan maak je maar zin’

‘Ga je huiswerk maken!’ Geen zin. ‘Dan maak je maar zin!’ Ik heb het wat gehoord… En er zit wel wat in natuurlijk. Want ja, het moet toch gebeuren. Vul voor huiswerk maken maar iets anders in waar je een hekel aan zou kunnen hebben: schoonmaken, klussen doen in huis, autowassen, belastingaangifte invullen. Allemaal dingen waar we nu eenmaal niet aan ontkomen. De woorden ‘dan maak je maar zin’ willen zoveel zeggen als: zorg nou maar dat het gebeurt. Het is iets wat je vooraf moet zien te doen. Je maakt zin (of in dit verband misschien beter: je maakt tijd). Je ademt eens diep in, zucht eens hard en dan er tegenaan.

Achteraf ‘zin maken’ bestaat ook. Dan noemen we het ‘betekenis geven’. We zien, terugblikkend, hoe dingen zijn gelopen: we ontdekken dat gebeurtenissen, die op het moment zelf vaak alleen maar ontzettend naar of verdrietig waren, ons leven desondanks een beslissende richting hebben gegeven. Dat ze op een bepaalde manier toch ‘zin’ hebben gehad.

Zo kan een ontslag bij bedrijf A uiteindelijk leiden tot prachtig werk bij bedrijf B. Of we komen tot de ontdekking dat we sterker zijn dan we dachten – dat we onvermoede krachten kunnen aanboren als het erop aankomt. Of we kunnen, naast alle verdriet over hoe dingen zijn gelopen, blij zijn met nieuwe mensen die op ons pad zijn gekomen.

Bij dat soort gebeurtenissen is zin maken vooraf ondoenlijk. Daar is afstand voor nodig. Op het moment zelf lijkt alles juist zinloos. Maar na een tijdje, als we de draad weer oppakken, kan het leven ons trakteren op een nieuwe start. Zoals het leven altijd een nieuwe start maakt. Niet dat we dan ineens blij zijn met de aanleiding van het nieuwe begin – die blijft hoe dan ook naar – maar de uitkomst kan toch zinnig blijken te zijn. We kunnen na het leed een komma zetten in plaats van een punt. Het leed heeft niet het laatste woord.

Foto: Pixabay

Ik zie dat heel mooi terug in de twee boeken van Lucas: het evangelie dat zijn naam draagt en de zogeheten ‘Handelingen der Apostelen’. Ooit vormden ze één verhaal. We zien daarin de leerlingen ‘zin maken’ na de dood van Jezus. Ze moeten wel. Jezus is niet meer in hun midden. Ze staan er alleen voor. Lucas vertelt in beide boeken eigenlijk het opstandingsverhaal van de discipelen. Waar ze in het evangelie nog al eens dom uit de hoek kunnen komen en Jezus regelmatig tot wanhoop drijven met hun onbegrip, zien we hen, na de dood van hun meester, herrijzen en op eigen benen staan. En een van de eerste dingen die ze doen in Handelingen is ‘zin maken’. Ze ontdekken hoezeer Jezus voor hen van blijvende betekenis is en besluiten Zijn boodschap zelf te gaan uitdragen.

Ik moet denken aan een prachtig plaatje dat ik in 2018 op Facebook voorbij zag komen. Ik heb het al eens een keer laten zien tijdens een overdenking. In een oogopslag zien we hoe iemand de vaststelling dat het leven pijn doet uitbreidt met een nieuwe ervaring. Een nieuwe zin. En dan kan, als je er anders naar kijkt (zelfs in een andere taal), het leven zomaar ook een chocoladebroodje blijken te zijn.

Bron: Facebook Jeffrey Chocolate Co.

Wij kunnen, met andere woorden, ons eigen levensverhaal hernemen nadat een ingrijpende gebeurtenis een punt achter ons bestaan lijkt te hebben gezet. Ook wij kunnen van de punt een komma maken. Niet op commando. Hier past geen: ‘Dan maak je maar zin!’ En toch. Opstanding is mogelijk. Het is die verrassende vaststelling die naderhand ons leven in een ander licht kan plaatsen. Het licht van Pasen.

Aries van Meeteren

Tags:

Related posts

Comments are currently closed.

Top