Advent, maar hoe dan?
Normaal gesproken is advent een overzichtelijke periode. Vier zondagen voor kerst beginnen we met aftellen naar het moment waarop we stilstaan bij de geboorte van het licht. We lezen daar sinds de vroege middeleeuwen verhalen bij over de aanloop naar de geboorte van Jezus. Maar in deze coronaperiode is niets meer normaal.
Want ook al zijn adventskalenders populairder dan ooit – al dan niet voorzien van een Harry Potter-, Star Wars-, wijn-, beauty- of zelfs een XXX-thema – de vraag is of we na vakje 24 wel gewoon kerst kunnen vieren. En hoe dan? Op het moment dat ik dit schrijf laten de besmettingscijfers een dalende trend zien, maar blijft de toestroom van coronapatiënten naar de ziekenhuizen groot.
Vaststaat dat de viering op kerstavond dit jaar behoorlijk anders zal zijn dan anders. Er mogen niet meer dan 24 mensen in ons gebouw, gezien de afstandsregels. Lekker zingen is er ook niet bij. En toch snakken we misschien wel juist nu naar kerst. Naar licht aan het eind van de nacht. Naar warmte, naar gezelschap.
Het is niet voor niets dat de tuincentra – met een knipoog noem ik ze wel eens adventskalenders van staal en glas – nog vroeger dan anders zijn begonnen met het opbouwen van hun kerstshows. Terwijl half september nog het ene na het andere warmterecord werd verbroken, was het personeel van Intratuin Sliedrecht al in de weer met rendieren en kerstversiering.
De directeur van de tuincentraketen zei toen al in een landelijke krant: “Nu mensen dit jaar gezien de omstandigheden minder de deur uitgaan en het thuis extra gezellig willen maken, verwachten we dat er extra vroeg met versieren wordt begonnen.” En hij kreeg gelijk. Al in oktober hadden enkele bewoners hun huis en tuin uitgedost in kerstsfeer. En in de eerste helft van november zag ik bij ons in het dorp al her en der een opgetuigde kerstboom in woonkamers staan en ook de winkels zijn al voorzien van lichtjes en dennentakken.
Meer dan ooit kijken we uit naar een nieuw begin, een begin zonder coronamaatregelen. Of misschien wel een nieuwe start voor onszelf, de geboorte van nieuwe kansen. We verlangen naar de dageraad die het einde van de nacht aankondigt. We speuren naar een toekomst zonder angst, naar een eind aan de chaos, de wanorde, de wanhoop.
Ikzelf hoop ook van harte op de komst van licht in het donker, op nieuw perspectief. Meer in het bijzonder hoop ik op nieuwe energie waarmee we met z’n allen, na de coronacrisis, eindelijk echt werk gaan maken van het meer duurzaam inrichten van onze samenleving. Ik hoop op nieuw licht in onze ogen, waarna we, vol frisse moed, aanpakken wat er moet worden aangepakt.
Er zij licht
Het licht zal niet zo overrompelend verschijnen als in het scheppingsoratorium van Haydn, waar het koor na de chaos van de eerste negen minuten, opeens aanzwellend zingt: ‘Let there be LIGHT!!!’ Op zijn best zal het licht klein beginnen, klein als een kind. Misschien wel zo klein dat we de echte start ervan niet eens opmerken. Misschien is het al begonnen en zien we het nog niet.
Aries van Meeteren
